Het is het zo hee! Rauwe zij deeware! wat? Ja, over gemak gesproken, spreek over het belang van gemak bij het aanleren van een hond. Als je een snelle leerling bent, vergeet het maar, je zult het nooit snappen. Je moet onthouden dat een snelle leerling aaniaans is. (Natuurlijk, ik, als een kerel die jaagde met een camouflage carrière, bracht veel tijd door in het bos tijdens de wintermaanden – tussen negen uur ‘s morgens en vijf uur ‘s middags – op het pad, in de foetushouding, op het ijs van de vijver, op de sneeuwbank, om er maar een paar te noemen!)
Ik heb in de loop der jaren wel het een en ander geleerd met mijn verschillende honden, maar nooit met een hond die ik alleen had aangeschaft, opgeleid en in deze vreemde wereld had gebracht. Verder heb ik ook vele verschillende hondenvoeren geprobeerd.
Een aantal jaren geleden, toen ik klaar was met school en van huis verhuisde, wist mijn moeder niets over mij. Ze wist dat mijn vader af en toe in de buurt was en dat ik een hond, Shadow, had en getraind, maar dat was alles. Ze wist niet wat voor soort hond ik had en zeker niet van mijn liefde voor grote honden, grote honden, rupshonden, molosserhonden, sukkelhonden, collies, herders, terriers, en de vele andere hondenrassen waar ik door de jaren heen een passie voor had en ongetwijfeld van zou houden als de juiste hond ooit langs zou komen en toevallig een van de vele miljoenen honden was, net als ik, achtergelaten, geëuthanaseerd, naar een asiel gestuurd, of afgemaakt wegens plaatsgebrek in een asiel of een hondenasiel, en het daaruit voortvloeiende trieste lot van de hond die niemand wilde of niet kon verzorgen, of het einde van de hond waar niemand van kon houden omdat hij zo’n lastpak was.
Helaas raakte mijn moeder aan de praat met een vriendin over de stand van zaken in de buurt en deelde toen belangrijke informatie die de manier waarop je de wereld vanaf dit moment ziet zou kunnen veranderen en je op de lange termijn een hoop hartzeer en verdriet in de komende jaren zou kunnen besparen. Zij deelde met haar vriendin – wier naam ik nu aarzel te noemen omdat die te veel handtekeningen heeft van vroegere woordkeuzes die nu als sleutelwoorden dienen – enkele belangrijke informatie over de buurt waar zij van kindsbeen tot heden woonde.
De informatie die zij met mijn moeder deelde was dat er veel zwerfhonden in de buurt rondliepen die men te pakken kon krijgen en waarmee men kon “ticken” en dat veel van deze honden gewond waren geraakt en erger. Ze zei dat ze met een dokter in de buurt had gesproken en hem had gevraagd naar de honden die hij had gezien en die ofwel agressief ofwel schuw waren en dat hij ermee had ingestemd dat ze moesten worden afgemaakt.
De opeenvolgende generaties honden van mijn moeder hadden veel agressie in zich en zochten allemaal een gevecht,ental note hereDit zou mijn etiket worden voor het probleem van de buurthondenhalsbanden -ze waren allemaal in de buurt van de buurthondenhalsbanden, en ze pasten allemaal bij deze beschrijving. Bovendien was de eigenaar van de buurhond al lang geleden gestopt met zijn hond en was de hond ofwel een volwassene of een zoon van een zeer belangrijk persoon in een familie.
Dit is zeker iets om een eind aan te maken! De oplossing, stelde ik haar voor, was heel eenvoudig: we zouden samen twee Beagles moeten adopteren of kopen. Ik legde haar uit dat Beagles de beste honden zijn die ze ooit heeft gehad, en zij bevestigde dit. Haar dochtertje zegde toe een hond te nemen.
Tot mijn verbazing en plezier verkocht mijn moeder onmiddellijk een van de Beagles aan ons, en vervolgens bracht zij deze Beagle mee naar huis. We waren onmogelijkheden aan het verzegelen, we wisten nooit hoe we een beagle moesten trainen en zij, hoewel ze een heel slimme hond was, wisten we niet hoe we de vriendin moesten trainen die we tegelijkertijd kochten, en die we uiteindelijk negen maanden later mee naar huis namen.
Het is nu bijna tien jaar geleden en alle honden zijn of bij ons of krijgen een thuis – maar ze zijn allemaal getransformeerd, elk op hun eigen unieke manier. De vorige eigenaar neemt ze vaak mee uit en af en toe een massage is alles wat ze kunnen. De Beagles, ontdekten we, hebben geen idee wat de eigenaar van hen wil. Ze ontmoeten niemand, eisen helemaal niets, vervullen hun taken alleen als ze uitgenodigd worden en blijven over het algemeen gewoon wat ze zijn.
Maar dat betekent niet dat ze niet deugen. Zonder beroofd te zijn, zijn ze heel leuk. Beter, misschien, zelfs bijna onmogelijk, dan zich te laten overstelpen met een ontfermde keuze en kriebel of pakje, hebben ze toch die pakjesmentaliteit die onze westerlingen niet zouden hebben.